Nadat ik op zondagochtend traditie getrouw met hoofdzakelijk mijn linkerbeen een potje voetbal heb gespeeld, wordt er al snel een kratje bier de kleedkamer ingeschoven. Dit gebeurt al jaar en dag en betekent het begin van een zondagmiddagje Nic. Boys. Na wat slappe geouwehoer met mijn teamgenoten begint om 2 uur het vlaggenschip traditiegetrouw met voetballen. Wij staan daar natuurlijk in weer en wind vanaf het terras te kijken. Ik vaak door een beslagen bril, maar een ander met weldegelijk goed zicht. Altijd hoop ik dat Nic Boys 1 de 2de helft naar de kantine toe speelt, want dan kunnen we lekker schreeuwen. Na de wedstrijd, tegen bijvoorbeeld Ammerstol, drinken we nog een biertje en keren we al vrij snel huiswaarts, waar andere leden van de vereniging nog wel eens in het plaatselijke café willen doorzakken.
Toch is dit alles niet meer aan de orde, de wereld is veranderd! Er gebeuren op zondagmiddag/avond dingen in de Nicolaas Boys kantine die ik mezelf nooit voor mogelijk had gehouden. Vanaf 5 uur wordt de kantine omgetoverd tot danszaal, zorgt DJ Maus voor de sfeer, worden er stapels kratten bier tot aan het plafond verzameld, schreeuwt Teun Baas door een microfoon maar bovenal gaan we nooit meer naar huis! Natuurlijk weten we dat Tommy Hoogervorst graag een dansje wil wagen, maar de laatste weken gaat de hele kantine los. Sterspeler Jarmo van der Hoorn danst op de tafel, levensgenieter Rick den Dekker is sfeermaker, kantinebaas Jan van Eijk zingt zijn nummertje en de stoelendans wordt geopend.
Dat prestaties tot gezelligheid kunnen leiden, kan ik wel bevatten, maar wat ik de laatste weken zie gebeuren is uniek, maar moet bovenal uniek blijven. Amateurvoetbal zoals amateurvoetbal behoort te zijn. Het doet mij denken aan vroeger, die volle kantine en die gezelligheid. Bij deze wil ik dan ook al mijn leeftijdgenoten (tussen de 40 en 60 jaar) uitnodigen om de eerstvolgende thuiswedstrijd van Nicolaas Boys gezellig een biertje te komen drinken. Ik ga u zien, ik kijk er naar uit.
De gebrilde linkspoot.
