Aan het eind van het jaar worden er vele lijstjes gemaakt. Zo zag ik laatst een lijstje in het AD staan met sportmoment van het jaar. Toen ik de vraag aan mezelf stelde wat voor mij het sportmoment van het jaar was kon ik me maar 1 ding bedenken; De verloren kampioenswedstrijd van de D1 tegen Kamerik D1.
De D1, een team dat al voor het grootste gedeelte sinds de F met elkaar samen speelt. Ik neem U mee naar zaterdag 12 mei 2012. Nicolaas Boys D1 heeft na 18 wedstrijden 34 punten. Koploper Kamerik heeft er na 18 wedstrijden evenveel, maar een beter doelsaldo. Zo'n 1,5 maand voor de beslissingswedstrijd ontmoette beide ploegen elkaar in Nieuwveen. Deze wedstrijd eindigde na een gelijk opgaande strijd in ene 2-2 gelijkspel. Anderhalve maand later ontmoette beide ploegen elkaar opnieuw. Kamerik had aan een gelijkspel voldoende, de Nieuwveners moesten winnen.
Na een gelijkwaardige openingsfase kwamen de Boys via een vrije trap van Stef de Lange op een voorpsrong. Wat er na die goal gebeurde is lastig te beschrijven. Elke groen met zwart geklede speler speelde boven zijn eigen kunnen. bijna elke duel werd gewonnen, er wordt keihard gewerkt voor elkaar, de wisselspelers moedigden de veldspelers aan. Thijs Houdijk die gaten dichtliep voor Pascal Lenting dichtliep. Jesper Lebesque die op pure wilskracht zijn directe tegenstander uitschakelde. Zo zijn er nog talloze momenten die me nog zijn bijgebleven. Tot ieders ontsteltenis floot de arbiter vlak voor tijd na een onschuldig duel voor een strafschop voor Kamerik, welke onberispelijk raak werd geschoten. Luttele minuten later kregen de teleurgestelde Nieuwveners bovendien de 2-1 om de oren. Niet Nicolaas Boys werd kampioen, maar Kamerik.
Maar wat ik nooit meer zal vergeten is de speech voor de wedstrijd, voordat er ook maar 1 woord over voetbal was gesproken, van Djura Djurvich. Deze Yugo heeld een speech over de Barcelon spelers die een aantal dagen daarvoor in de Champions League hadden verloren van een counterend Chelsea. Hun sportieve gedrag na de nederlaag noemde hij een voorbeeld. Wat er ook zou gebeuren, de tegenstander zou netjes een hand krijgen na de wedstrijd.
Wat direct na de wedstrijd gebeurde is tevens een onvergetelijk moment voor mij. De meer dan teleurgestelde jongens en meisje werden bij elkaar geroepen door een door emoties bevangen Andre Lenting. Hij sprak 12 snikkende jongens en meisje toe die het daarna konden opbrengen om de tegenstander te feliciteren met het kampioenschap. Ondanks het duidelijk falen van de scheidsrechter werd er na afloop van de uiteindelijk teleurstellende wedstrijd de tegenstander een hand gegeven.
Respect in het voetbal is mogelijk, maar daar hoort ook een stukje opvoeding en begeleiding bij.
